Une batzuk norberarentzat hartu beharrekoak izaten dira. Barnera begiratu behar da. Ez gera ohartzen baina astia hartu behar degu guregan pentsatzeko. Beti alde batetik bestera, gauza bat egiten eta beste batengan pentsatzen.
Esnatu, jaiki, gosaldu, jantzi, preparatu, korrika egin, busa hartu, korrika egin, unira berandu, irakasleen azalpenetan pentsatzen edo egin beharreko beste gauzetaz pentsatzen, korrika egin, busa hartu, jetsi, ogia erosi, pixura iritsi, bazkaria egin, bazkaldu, lanak egin, erosketak egin, gela jaso, afaria egin, afaldu, dena jaso, ordenagailuan ibili eta lo.
Benetan hartzen al degu guretzako denbora? Zermoduz sentitzen geran galdetzen al diogu gure barrenari? Gauzak presaka egiteaz ez al gera nazkatzen?
Beti etorkizunera begira, beti gauzak antolatzen, hurrengo egingo dezuna pentsatzen. Eta oraina? Ez da garrantzitsua ala? Ez al da inportantea unean duzun momentuaz disfrutatzea? Zure beharretarako denbora hartzea ez al da ona norberarentzat? Denbora librea ez al da ona norbere barrena ezagutzeko? Zerbaiti begira gelditzen zarenean ez al da ona barruari galdetzea ea zemuz sentitzen den? Pozik dagoen, triste dagoen, sensible dagoen, amorratuta dagoen, harro dagoen, gaizki dagoen, ongi al dagoen, lasai dagoen.
Beste gauzak alde batera utzi eta pentsatu zugan, zure barrenarengan, hausnartu zure ekintzak, zure jarrerak, zure helburuak, zure arrazoiak.
Honela, lasaitasunaren bila arituko zera.
